«Гаилә-көндәлек проза ул»

Һәрбер гаиләдә шәфкатьле, мәрхәмәтле балалар тәрбияләнергә тиеш. Тәрбияле, яхшы күңелле, бөтен нәрсә белән кызыксынучан, хезмәт сөючән, сау-сәламәт булып үскән гаилә сәламәт гаилә була. Сәламәт гаиләдә үскән балалар начар йогынтыга бирелмиләр, әти-әниләрен дә хөрмәт итәләр. Менә шушындый гаиләләр кирәк тә инде туган илебезгә.Галәмдә кар бөртекләре бер-берсенә охшамаган шикелле, кешеләр дә төрле-төрле була. Алар төрле гаиләләрдә тәрбияләнәләр. Әмма һәрберсе үз гаиләсен ярата, үз гаиләсен сагына. һәрвакытта да кешегә пар канат, кайтып сыеныр җылы учак, тыныч почмак кирәк.Ул — гаилә учагы, безнең иң олы таянычыбыз, иң ышанычлы сыеныр урыныбыз. Нәрсә генә булмасын, кайгыны да, шатлыкны да гаилә белән уртаклашкан очракта гына кеше үзенә тынычлык таба, рухи көч ала, күңел җәрәхәтләрен дәвалый         ала. Гаиләне учак белән тиңлибез. Чөнки учак янына җылынырга җыелган кебек, гаиләдәге һәр кеше үз гаиләсенә сыена: шатлыгын бүлешә, кайгысын уртаклаша. Гаилә никадәр нык булса, аннан килгән җылылык та шулкадәр көчлерәк була. Гаиләнең терәге — ир-ат, әти кеше. Ә ана кеше үзенең бөтен булган күңел байлыгын, матурлыгын үз балаларына бирә.Ә түбәтәйле бабаларыбыз, ак яулыклы әбиләребез шул учакны сүндермичә саклап торалар.