«Музейда кунакта»

Монда ниләр генә җыелмаган: 

        Сукыр лампа, бишек, шөшлеләр… 

Авыл өйләренең чормалары, 

Әйтерсең лә музей төслеләр. 

 Бер почмакта җиз самовар тора, 

Медальләрен тузан каплаган. 

          Күпме җырлар җырлап онытылган, 

 Күңел аның җырын саклаган. 

  Яңа чорның җырчылары да башка, 

                                          Газга чәйнек кенә куябыз. 

           Тормыш тора капма-каршылыктан, 

 Нидер тапсак, нидер җуябыз. 

Киштә ярыгына кыстырылган 

 Бер төргәк кәгазьне сүткәлим. 

           Бабам язган, тик мин укый белмим, 

Моның өчен кемгә үпкәлим? 

Икебез дә татар, Рәсәй мине 

Әвәләде белмим кем итеп? 

       Ахыры аңа тынгы бирмәгәндер 

   Бабам киеп йөргән күн итек. 

        Казан җирен басып алып, Иван 

    Күн итеген аның салдырган. 

             Бар байлыгын талап татар халкын 

  Тишек чабатага калдырган. 

     Вакыт монда гүя туктап тора, 

     Катлам-катлам еллар тузаны. 

   Узган гомер кая китә дисәм, 

Чормаларда икән узганы.