«Таз»

Мәдрәсәдә бар иде бер таз малай, —
Бик шаян, шуклык белән мөмтаз малай.

Бик тирән — башындагы каткан бүрек,   
Бер дә салмый, булмый һич башын күреп.

Кайсы чакта бүркен алып ташлыйлар:
«Әй, кояш чыкты! Кояш чыкты!» — диләр.

Ул заман без барчамыз бик кечкенә,
Зурымызга яшь булыр унөч кенә.

Башчыбыз Таз, бер заман без уйнадык;
Һичберәү күрмәс әле дип уйладык.

Аһ, бәла! Безне казый күргән имеш,
Уйнаганны ул карап торган имеш.

Кәйфемезне бик тиз үк кыскартты ул, —
Безне шул чактук хөкемгә тартты ул.

Куркытып казыйга тезләндек хәзер,
Төрле юл котлырга эзләндек хәзер.

«Казый абзый! Безне син кызган», — димез;
«Һәр усаллык башы шул Таздан», — димез.

«И кизү! Бар тиз китер, ул кайсы Таз?
Мин башын кашыймчы ул Тазның бераз».

Килде Таз. Без тик торабыз куркышып, —
Барчамыз бертөрле хәсрәткә төшеп.

Кушты казый: «Ят! Сузыл! И Таз пәри!
Тал чыбыктан сез котылмассыз әли!» —

Дип, казый безне дә куймый шелтәли;
Шул вакытта Тазга талны селтәде.

Бер-ике сукты казый, — бу нинди эш?
Бер дә чаж-чож итмидер суккан тавыш.

Нәрсәдер бар монда — бер алдау эше,
Иштеләдер каты нәрсә тавышы.

Нәрсә бар? Таз аркасында нәрсә бар?
Камзулын Тазның күтәреп баксалар:

Хәйлә иткән монда да ул Таз-явыз, —
Белмәгә мөмкин рәсемгә баксагыз.

Казый абзый куйды шаркылдап көлеп,
Гайрәте сүнде, кызык эшне күреп.

Безне гафитте, сугалмый калды ул,
Тал чыбыкка яткыралмый калды шул! Театрализованное представление учеников на стихи Габдуллы Тукая.