Энием минем бергенэм.

Борчылма, сабый, мин сиңа җирдә бер фәрештә бирермен. Ул сине яратып, көтеп алыр. Ахыргы сулышыңа кадәр яныңнан саклап барыр.

_Җирдә бит явызлык, усаллык бар, диләр.

_Фәрештәң сине явызлыктан саклар, усаллардан яклар.

_Җирдә салкын, караңгы диләр.

-Ул фәрештәнең күңеле бөтен галәмне яктырта ала, ә җан җылысы дәрьяга җитәрлек.

— Аны мин ничек танырмын соң? Аның исеме ничек?

-Ул фәрештә төрле-төрле исемле булыр. Ләкин син аңа бер исем белән — әни диеп дәшәрсең. Бар изгелекне үзенә җыйган, үз тормышын куркыныч астына куеп синең җаныңны саклаган, бөтен матурлыкка ия булучы ул фәрештә синең әниең булыр. Йөрәгең шатлык белән тулып, күңелең талпынганда син “әни” диеп сөенерсең, абынып егылып, авыртудан җаның телгәләнгәндә “Әни” диеп өзгәләнерсең, тормыш авырлыгы иңнәреңне басып, тезләнеп торганда син ярдәм сорап кулларыңны “әни” диеп сузарсың. Ул синең күзеңә күренүдән күптән туктаган булыр. Ләкин син һаман “Әни” диеп кабатларсың. Ахыр сулышың җитеп, җаның күккә ашарга чәбәләнгән вакытта син тагын “Әни” диярсең. Курыкма бала! Җирдә шундый изге фәрештә булганда сиңа анда яшәү кыен булмас. Бар, ул фәрештә сине көтә инде.