Безнен Мирас!

Юл өстендә өелеп аунап ятмас –

Тирәндәрәк булыр, ул бик аз.

Бик рас килә аңа кафиясе:

Бик аз булганга да ул — Мирас.

Җир йөзендә үзебез дә бик аз –

Тик бер кавем бары дөньяга;

Сүз әйтмәгез безгә, күпсенмәгез,

Без бер бөртек мирас Ходайдан.

Аңласагыз минем телләремне,

Килегез дә үзегез карагыз,

Әнә нинди мирас калдырган бит

Мең ел элек безгә бабабыз.

Тора-тора торып сокланам мин

Искеләрнең зәвыкларына:

Сайлый белгәннәр бит урынын да

Ыстанга дип казык кагарга!

Җире дисәң, жире — түшәкмени,

Суын эчсәң, суы туйганчы!

Күкрәкләрне тутырып сулыйм дисәң,

Һавасын син кара, һавасын!

Җитмәгәнме шулар әллә тагы!

Баштан ашкан — шөкер Аллага!

Алтыны да явып тормас инде,

Алай ук син, туган, алданма.

Иң шәбе бер ныклап киерел дә

Сызган җиңең, татар баласы!

Каерып-каерып ташлар аласы да

Нигезләргә илтеп саласы.

Янсын әле күзе дошманнарның –

Балкып торсын Казан каласы!

Мең ел торган — торсын әле һаман,

Җирдә соңгы татар калганда.

Мин бәямнән төшмим,

Мирас булгач,

Иң зур бәя куям Казанга.

Мирас икәнеңне онытма, син,

Тарихның бер гәүһәр бөртеге!

Чыкырдар бер тиеп кәйлә сиңа –

Чәчрәп чыгар чаткы бөркелеп.

Бормаенча калмас әле Ходай

Нурлы йөзен татар ягына.

Без татар бит. Татар һаман татар –

Дога белән Хода сагында.