«Хуш киләсең, алтын көз»

Көзен урманга бер барып кайтуың ни тора. Агачларның матурлыгы, төсләргә байлылыгы күз явын алырлык. Әллә нинди төстәгеләре генә юк: кызылы да, сарысы да, яшеле дә — барысы. Әйтерсең лә рәссам үз рәсеменә ялгыш кына буяу тамызган.

Урманга керсәң, әкияттәге кебек матурлык. Агачлар да күз ала алмаслык. Зифа, нечкәбилле каеннар, нәзек усак купшы алтынсу шәлләрен ябынганнар, ә миләш, кып — кызыл булып, кызыктырып тора. Өрәңге үзенә бертөрле матур агач. Көзен өрәңгене яратам мин. Үзе генә дә ничә төсле. Агач яфракларыннан көзге букет ясап кую — көзге символ булып тора. Көзге кипкән яфраклар да хуш исле матур була.

Инде яфраклар җир өстенә, төсен югалткан чирәмгә акрын гына төшәләр. Җил исеп киткәч, төрле төстәге яфрак яңгыры башлана. Көзнең сихри бер мизгеле…

Көз — уңыш җыю чоры. Бакчалар тиздән буш калыр, бар кеше дә кышка тырышып әзерләнә. Кырлар зур — зур бушлык җире булып калды. Уңышлар җыелып бетте. Җәнлекләрнең дә хәзер кышка әзерлек чоры. Алар да эштә. Бу якларда калучы кошлар җылы итеп оя коралар. Тиздән аларның иң авыр чорлары — кыш җитә. Азык табуы авырлаша. Кайбер кошлар көч җыялар, аларның туган якларыннан әллә нинди чит, ерак җирләргә китәселәре бар.

Көз үзенең елак булуына карамастан, үзенчәлекле, юмарт чак. Рәсемнәрдә дә көз бик популяр.

Көз бүләкләргә бай. Күп кенә җиләк — җимеш көзен җитешә. Гөмбә җыю башлана. И кызык та инде! Гөмбә күргән саен, әниеңнән: “ Әни, бу ашарга яраклымы?”-дип сорыйсың да җыясың.Гөмбәләр дә, әкияттәге төсле, юл күк тезелгәннәр. Әйтерсең, гөмбәчеләргә юл күрсәтәләр. Үзенә бер төрле кызык.